Podczas ogłoszeń po pasterce rektor kościoła pijarskiego w Łowiczu o. Marek Barczewski zapowiedział to, czego niektórzy spodziewali się już od jakiegoś czasu: szkoła pijarska w Łowiczu będzie rozbudowywana.
Jak uzasadniał: gdy powstawała, nie liczyła nawet stu uczniów, dziś jest ich około pięciuset. Dyrektor szkoły Przemysław Jabłoński w rozmowie z Nowym Łowiczaninem skonkretyzował, że chodzi o niewielką, ale kluczową rozbudowę, by umożliwić prowadzenie równolegle dwóch klas na każdym poziomie szkoły podstawowej - co jest potrzebne, gdyż jest zainteresowanie nauką w placówce, a co w obecnych warunkach lokalowych jest bardzo trudne.
Rodzi się pytanie: gdzie rozbudowywać, skoro teren szkoły jest już i tak ciasno zabudowany? Chodzi u miejsce na wprost głównego wejścia do szkoły, przyległe do chodnika przy ulicy Pijarskiej. Dobudowana, w gruncie rzeczy niewielka część będzie połączona z istniejącą, zachowane będzie także dotychczasowe wejście, do którego dostęp będzie od północy, od strony figurki Marki Bożej za absydą kościoła. Więcej szczegółów na ten temat w najbliższym numerze Nowego Łowiczanina, w czwartek 29 stycznia.
Ojciec Barczewski ogłaszając tę wiadomość nawiązał do sytuacji sprzed 28 lat, gdy właśnie na pasterce w 1994 ówczesny rektor pijarskiego kościoła w Łowiczu o. Eugeniusz Śpiołek powiedział, że pijarzy powinni stworzyć w Łowiczu szkołę. W następstwie tego podeszła do niego pewna pani, emerytka i powiedziała, że ona ofiaruje na ten cel jedną swoją emeryturę. I tak uczyniła. - Nie było odwrotu - opowiadał o. Barczewski.
W ten sposób zaczęła się najbardziej niezwykła inwestycja szkolna w Łowiczu: szkoła pijarska powstawała w lwiej części z funduszy przekazywanych przez wiernych, dobroczyńców, osoby przekonane do tej idei. - Z opatrzności Bożej - podkreślał wielokrotnie o. Śpołek. Porywanie się na budowę bez zapewnionych funduszy wymagało wielkiej wiary, ale o. Śpiołek i grupka nauczycieli chcących się zaangażować w ten projekt taką wiarę miała. Dziś pijarzy chcą do tego nawiązać i ponownie liczą na ofiarność wiernych, rodziców, przyjaciół, środowisk doceniających pracę, jaką szkoła wykonuje.